Bunkergas 1999
Implosieve benauwdheid; de illusie ratten te kunnen veranderen in vissen.
Drie vrouwen in gevangenschap: M2, M3, M4. Naamloze marionetten met iets op hun kerfstok dat het gangbare daglicht niet verdraagt.
Worden zij gegijzeld door een tekortgeschoten despoot of behandeld door een puriteinse wereldverbeteraar die hen enerzijds de schuld geeft van de morele chaos die de buitenwereld teistert en anderzijds oordeelt dat zij daarvan onwillekeurig het slachtoffer zijn geworden?
Een eenzame strijd op leven en dood ontbrandt. Echter, aangepast medelijden zou misplaatst zijn omdat hun dadendrang in het verleden en huidig vertoon op geen enkele manier te rechtvaardigen is, hoe schrijnend de oorsprong van de motieven ook mag zijn.
Is medelijden immers niets meer dan een vorm van (mede-)schuld-erkenning en verandert er vervolgens niets?
De man biedt 'barmhartig' een kans aan de cirkel te doorbreken. Of het onder dwang eten van rauwe vis bruikbaar is voor een noodzakelijke mutatie van ratten in vissen moet blijken.
De vrouwen zijn bedorven. Hij lust ze rauw. Het gevecht smaakt bitter en het spook der schaamte lonkt, de afgrond van mislukking dreigt. Zijn zij in staat zich te bevrijden uit de wurggreep waarmee zij anderen en zichzelf benauwen? Het leven geeft meestal de dood als ultiem antwoord....
Idee/vormgeving/regie Gertjan Kleinmeijer
Spel Patrick van Doeveren, Winnie Jolink, Frederieke Scheer, Anouk Schouten
Licht Anita Selderijk
Lichtadvies Keesjan Blei
Kostuums Winnie Jolink
Technische ondersteuning Huub van der Pluijm, Marcel Bulten, Koos-Jan Kleinmeijer, Riek van der Vlag
